Zingen in de zon
​
Op warme zomerdagen op het platteland is de Geelgors een van de weinige vogels die nog te horen is.

 Het simpele liedje – een toon die een paar keer wordt herhaald en vervolgens wordt gevolgd door een snerpende uithaal – draagt ver over weilanden en velden.
 Er wordt soms beschreven dat het nummer hetzelfde ritme heeft als de zin "Een klein beetje brood en geen cheeeeeese".
 Zodra we dit eenvoudige liedje horen, is het vaak niet eenvoudig om de vogel daadwerkelijk te zien. Het is een kwestie van zoeken in de toppen van struiken en bomen, omdat de vogel daar graag zit als hij zijn lied zingt.

 De gele kop is vaak het eerste wat we zien. Bij het mannetje is het vrouwtje in ieder geval wat bleker van kleur. De roodbruine romp is een goed kenmerk bij beide geslachten.
 De Geelgors houdt van open plekken met wat struiken of bomen, bij voorkeur op zandgrond en de daarbij behorende begroeiing. Om deze reden wordt de Geelgors in het westen van Nederland (kleigrond) zelden aangetroffen. In de rest van Europa is het  charmante en vriendelijke vogeltje wijdverbreid en algemeen bekend en geliefd. Het is geen trekvogel, maar blijft in de winter, meestal in koppels met andere vinken en gorzen, op zoek naar zaden.

 De uitrusting:
 Het model bevat 2 vellen die op 120 grams papier gedrukt moeten worden. De kit bevat ook 5 vellen met instructies die niet hoeven te worden afgedrukt.
 Het model toont de vogel die zingt op een zonverlichte rots (ook gemaakt van papier). Een open snavel vereist een nieuw ontwerp dat iets ingewikkelder is dan andere koppen van vogelmodellen. Er wordt een vergroot hoofd meegeleverd om te oefenen en vertrouwd te raken met het ontwerp.